OMGAAN MET TEGENSLAG

Een ongeluk zit in een klein hoekje. Alleen een ‘ongelukje’ kan je leven zomaar jarenlang beïnvloeden. Mij overkwam dit 7 jaar geleden en ik neem jullie graag mee in mijn weg van ongeluk naar ongeluk maar ook van nooit meer een burpee naar mijn Capacity shirt.

Vanaf oktober 2017 ben ik begonnen met sporten bij Elitefit met als doel ein-de-lijk eens af te vallen, samen met mijn tweelingzus Lilian. En dat deden we! We sportte ontelbare keren in de week en waren er gek van. Tot een jaar later, toen ik tijdens een training mijn bench bar met gewichten wilde terugleggen maar te vroeg losliet, waardoor de bar niet goed in het rek zat en de stang op mijn hoofd klapte toen ik net dacht veilig omhoog te kunnen komen. 

Even huilen bij Sanja en het ging wel weer, dacht ik. Twee dagen later ging ik door met sporten en deed ik o.a. 70 burpees, waarna ik op de bank thuis moest liggen en er niet meer vanaf wist te komen. Ik bleek een hersenschudding met whiplash klachten te hebben. Helaas had ik toen niet de juiste mensen om mij heen. Ik kreeg geen goede begeleiding via de huisarts, ik had een slechte fysio en kwam niet verder. Ik hield een verschrikkelijke hoofdpijn over na iedere training. Er zat voor mij niets anders op dan te stoppen met trainen. 

Fast forward naar 2020: Lilian ging starten bij TFS (want Sanja was daar, dus wij gaan mee!) en ik begon met behandelingen bij The Fysio Studio. Ik kwam hier met maar 1 wens: ‘Ik zou zo graag weer pijnloos willen sporten’. Ik ging met stappen vooruit door de fysio en Dry needling. Binnen een aantal weken begon ik al met de S&C lessen en kon ik zowaar weer beginnen met bijvoorbeeld roeien en de ski-erg. 

Hierna was ik veel bij TFS te vinden: bij de S&C lessen, PPA, 1-op-1 coaching en fysio bleef nodig, maar het leek weer de goeie kant op te gaan. Tot ik 17 oktober 2022 in de auto zat toen een vrachtwagen met 90km/h op mij inreed. En alsof dat nog niet genoeg was, werd ik nog geen 1,5e week later opnieuw aangereden. Dit keer door een optrekkende vrachtwagen die zei mij niet gezien te hebben.

Opnieuw een whiplash. Ik kon nog maar 4 uur per dag werken, daar moest ik de rest van de dag van bijkomen. In de avond kon ik, op een goede dag, misschien een keer een potje Rummikub spelen. Gelukkig had ik nu wel de juiste begeleiding. Vóór deze ongelukken was ik net een aantal maanden aan het bulken. Ik kreeg het advies 6-8 weken niet te sporten, alleen te wandelen, maar wilde wel weer op mijn voeding gaan letten.

Als stok achter de deur ben ik 3 maanden na het ongeluk de PPA opnieuw gaan volgen. Waar ik de eerste PPA eind 2021 vooral wilde presteren, meer ging sporten en veel kon afvallen, merkte ik nu dat ik niet minder kon eten. Mijn lijf had brandstof nodig en sporten zat er ook niet of nauwelijks in. Ja hallo, ik ben hier om af te vallen, en nu? Maar PPA bleek juist op dat moment zo waardevol. Vooral de les ‘Omgaan met Tegenslag’: Waar heb je invloed op en wat kan je wél?
Ja, niet zo veel? Dacht ik. Maar de grootste les die ik heb geleerd om te stoppen met focussen op wat mij overkomen was en hoe vervelend het was dat ik niet met dezelfde gewichten kon werken als vroeger. Ik ging mij wél focussen op wat ik wel kan en dit heeft mij toen weer in het positieve geholpen.

Al gauw volgden hierna kort op elkaar nog een aantal heftige gebeurtenissen, waaronder het verliezen van mijn neefje Lukas. 

Pas vanaf Augustus 23 ben ik mij weer op sporten gaan richten. Dit keer met het idee: ‘we zien wel hoe ver we komen’. Ik begon met Capacity en wilde erna, wanneer het kon, een les S&C toevoegen. Zo gezegd, zo gedaan. Na jaren probeerde ik weer een eerste burpee en na een aantal lessen probeerde ik eens een push-up vanaf mijn tenen. Na al die jaren had ik nu voor het eerst juist niet het doel om te veranderen (mijn lijf/conditie of wat dan ook) maar om simpelweg te gaan sporten en te doen wat ik op dat moment kan. Ik ben toen ook gestopt met het gebruiken van mijn whiplash als excuus en vooral de positieve selftalk gaan inzetten. 

De eerste maanden begon ik met lichtere kettlebells en geschaalde oefeningen. Waar nodig kon er wat bij. Maar ik had met mijzelf afgesproken mij niet gek te laten maken en aan mijn lichaam te voelen waar mijn grens toen lag. Daarnaast hebben de lessen mij ook weer gepushed om juist wel oefeningen te proberen en de lat voorzichtig steeds ietsje hoger en hoger te leggen. Tot dat ik in November mijn eerste streepje bij Capacity haalde en in Februari zelfs het shirt! Ik kon wel janken, en zo blij was ik ook echt!

En nu, 8 maanden later sport ik weer 3x in de week, heb ik laatst 300 burpees gedaan en bij een workout in totaal 90 push-ups vanaf de tenen uitgevoerd. En nee, daarmee heb ik de Capacity workouts toen niet ‘gehaald’. Maar ik ben wel onwijs trots op waar ik na 8 maanden alweer sta.

Consistent blijven trainen en naar mijn lichaam luisteren heeft mij hier gebracht. Soms had ik dagen na een workout nog zulke spierpijn en was ik zo moe, dat ik de tweede training in de week beter oversloeg. Vroeger had ik mijzelf dat niet toegestaan. Het gaat nu zelfs zo goed dat ik komende oktober mee ga doen aan een HYROX. Ik vind het onwijs spannend hoe mij dit af zal gaan, ik blijf doortrainen zonder overmoedig te worden, ik blijf lief voor mijzelf en ik vraag hulp waar nodig. Consistency = key!